Ellen ten Damme verwierf landelijke bekendheid als zangeres en actrice. Ze speelde in uiteenlopende speelfilms zoals De Kleine Blonde Dood, No trains no planes en De Tranen van Maria Marchita. Voor die laatste rol werd ze genomineerd voor een Gouden Kalf. Op televisie speelde ze rollen in de serie Pleidooi en in Jiskefet. Met haar rol in de reclame voor het Zwitserleven Gevoel groeide ze uit tot een sekssymbool van een generatie. In Duitsland had zij succes met films en soundtracks voor Conamara, Tatort, Die Musterknaben, en in Amerika met soundtracks voor Caspar the Friendly Ghost, Sweet Valley High, en Power Rangers. Ze speelde rollen in het theater en schreef columns voor De Volkskrant.
Maar in haar hart is ze toch altijd vooral muzikant gebleven. Ze schrijft haar eigen liedjes, speelt viool, piano en gitaar en is wellicht een van de beste zangeressen van haar generatie, met haar soepele en intense stem die elk genre lijkt aan te kunnen, van rock-’n-roll tot opera, en die elke kleur kan aannemen, van rauwe energie tot verstilde lyriek. Ze speelde op Noorderslag, Pinkpop en Lowlands maar ook met het Jazz Orchestra of the Concertgebouw, de Konrad Kosselleck Big Band en het Metropole Orkest.
Een van haar grootste kwaliteiten als zangeres is haar theatraliteit. Weinigen zijn in staat om muziek en teksten zo dwingend over het voetlicht te brengen als zij. Een ander aspect van haar theatraliteit is haar vermogen om het podium te veroveren. Ze is een podiumbeest met ongelofelijke intensiteit. Gevoelig, gewaagd, grappig en grenzeloos. Ze heeft het publiek zo intens lief dat ze het opvreet. Ze bedient zich van een eindeloos arsenaal aan theatrale middelen, waaronder maskerades en verkleedpartijen, handstanden en radslagen, pruiken en uitdagende jurkjes, cabaret, variété en acrobatiek. Ze heeft dan ook een voorliefde voor onconventionele artiesten als Marlène Dietrich, Nina Hagen en Kate Bush.
In 2009 culmineerden deze elementen in de speciaal rondom haar gemaakte internationale circusshow Cirque Stiletto. Hiermee stond ze een maand lang in Carré om vervolgens in alle grote zalen in het hele land te spelen. Het was een bejubelde voorstelling met wervelende circusacts waarin de entertainer in de zangeres tot haar recht kwam, of in de woorden van Loek Zonneveld in een recensie uit de Groene Amsterdammer: ‘Ellen ten Damme [...] die veel laden opentrekt van haar rijk met idiomen, toonsoorten, stijlen en genres doordesemde zangmeubilair, en die ook nog eens over een onverwoestbaar gevoel voor humor beschikt en een podiumbestialiteit waarmee ze ons allemaal rauw lust en intens liefheeft.’ Het zijn woorden die de recensent niet snel bij een andere artiest zal kunnen herhalen.